Naar Kaatje Naar Truus
Naar Willem Naar Aura
Naar Binquie
naar pien
Naar Teun
" Kaatje "
Pallander Melody of Joy
08-01-2007 - 13-04-2009
Omdat m'n hart toch echt uitging naar een engelse cocker kwam er toch nog een puppekind hier wonen.
Kaat is een bruin-bonte cocker dame.
Met een geweldig karakter, toch heel wat anders dan de amerikaantjes. Ze is duidelijk meer aanwezig, maar dat trekt mij nou net. Vrolijk en blij
 | |  | |  | |  |
Hoezo ape trots | | Maar liever zo | | Lekker botje | | Kaat in haar element, bal of stok gooien |
Nadat we de benodigde testen en onderzoeken hadden verricht en voor haar een prachtige " lover" hadden uitgekozen.Was 't wachten totdat de dame loops zou worden.
Ze werd gedekt door White Shadow vom Schloss Hellenstein.
En wij beleefden met haar een geweldige tijd van zwanger zijn. En keken uit naar de komst van haar puppen.
13-04-2009
Wij zijn verslagen, ondanks alle liefde en zorg die wij hebben geboden is er geen Kaatje meer.
De gebeurtenis, de geboorte van haar puppen waar wij zo enorm naar toegeleeft hebben en zo naar uitgekeken hebben is haar fataal geworden. Echt totaal verbijsterd blijven wij hier nu achter met haar nalatenschap "Kaatjes puppen".
Datgene waar wij zo naar uitgekeken hebben werd een nachtmerrie een drama.
Op haar weblog zal ik meer uitleg geven over de gebeurtenissen.
De naam van 't blog zal ook zo blijven maar we gaan nu verder met de zorg voor haar kroost.
Als er ooit een hondemeisje is geweest waarvan ik genoten heb dan is dat wel Kaatje.
Haar karakter en uitstraling gewoon alles aan haar.
Meisje ik mis je.........................................
06-06-09
Kaatje mijn meisje,
Vandaag zijn we je samen met jou kinderen gaan uitstrooien.
Op een plek waar jij zoveel genoten hebt.
Als ik m’n ogen sluit dan zie ik je daar nog rennen en sjouwen, met polletjes gras, takken en ballen.
Als ’t een beetje meezat, lagen er ook plassen waar je dan gegarandeerd doorheen moest baggeren.
Of je pakte op de terug weg wel even een sloot, als ’t maar nat was.
Mijn spring in ’t veld, bruisend, meer dan vol levenslust. Gewoon mijn Kaatenkind.
Wat hebben we van je genoten, ook jou zwangerschap was eigenlijk een groot feest en de voorbereiding op de geboorte van jou kinderen. Waar we zo naar hadden uitgekeken.
Het liep allemaal heel anders dan we ons hadden kunnen bedenken, uiteindelijk werd net dat jou te veel.
Geen Kaatje meer………………..
Diep, diepe wanhoop, verdriet, maar uiteindelijk stond ons maar een doel voor ogen, datgene waar jij dan niet zelf meer voor kon zorgen namen wij over.
De zorg voor jou Kaatjeskroost.
Na talloze flesjes, buikjes poetsen, gebroken nachten. En met heel veel warmte en hulp van velen zijn we er gekomen.
Ze zijn nu bijna 8 weken.
Meisje je mag er trots op zijn, je heb geweldige kinderen op deze wereld gezet, jou aanwezigheid is nooit zomaar geweest en gaat verder in dit 4 span.
Ze zijn geweldig.
In ieder kind zie ik wel iets terug van jou en dat is geweldig om te zien.
Een oogopslag, ‘n karaktertje, de manier van eten, een beweging.
Zo herkenbaar.
En daarom maken we samen met jou 4tal jou levencirkel weer rond.
Samen met je grote zus Aura op ’t veld bij Willem en Truus.
Dag meisje, als ik jou kinderen knuffel, knuffel ik jou.
12-06-2009
Kaatjes Puppen gaan op eigen pootjes wonen.
Een van Kaatjes kinderen blijft hier wonen
"Dushi di Mama Lotje"
terug naar boven
"Truus"
02-03-2001 - 20-11-2006
Net 3 dagen oud mochten we voor ’t eerst gaan kijken bij jou en je familie. Dat was zwaar genieten.
Toen je eindelijk 8 weken was kwam je thuis.
En mocht je hier verder groeien, nou dat deed je prima! We zagen de centimeters en de kilo’s erop vliegen. We hoorde je groeien.
Dat gezellig mee naar boven en nog ff bij mij in bed tutteren was na enkele weken ook voorbij omdat ik je niet meer de trap op en af kon dragen.
Hier in huis met Woef en Sproet was ’t dolle pret. En zeker toen je zus Aura ook hier kwam wonen.
Wat maakten we samen een hoop mee.
Sproet en Woef moesten we laten gaan. En Teun en Pien kwamen erbij.
En je was getuige van de komst van puppemans achter in de auto.
Maar vooral je was gewoon Truus, mijn grote vriendin.
Elly noemde je een moederskind en dat was je eigenlijk ook. Kon drammen als je iets perse wilde. En stond daartegen over ook bij de achterdeur als er hier hardere woorden vielen.
We dachten nog zo veel tijd te hebben tot dat je begon te trekken met je achterpoot.
Gaat wel over denk je dan, maar dat bleek niet ’t geval te zijn.
Terwijl je zus net haar laatste nestje puppy’s had gekregen bij Elly waar jij ook via ’t hekje getuige van was. Kwam de uitslag van de foto. Ik was er al bang voor maar ’t was verpletterend.
Je had botkanker.
Hoe dubbel is dan alles.
Samen met de kinderen heb ik ervoor gekozen om niet te wachten tot ’t echt niet meer ging. Daar was je me te dierbaar voor.
Na een 1 ½ week intens genieten van elkaar.
Hebben we je vandaag laten gaan……………
Mijn meisje, mijn vriendin, mijn alles.
Bedankt voor 5 ½ jaar, zijn wie je was.
terug naar boven
Willem
21-10-2007 - 26-05-2008
Bij jou geboorte had ik de eer je aan te mogen pakken, droog te wrijven en je eerste ademhaling op gang te zien komen. Ook je eerste flesje kreeg je van mij en poetste ik je buikje zodat je kon plassen en poepen. En binnen een week of 2, 3 was net jij al mijn favoriet.
Waarom weet ik niet denk dat ’t zo moest wezen.
En toen ik uiteindelijk met 8 weken echt met jou naar huis kon gaan was er geen gelukkiger baasje dan ik, mijn favo pupje paars mocht ik Willem noemen.
Hier bij de rest van onze roedel mocht je opgroeien, Natuurlijk wel heel voorzichtig omdat Ieren pupjes veel rust nodig hebben, tenslotte hoor je die groeien.
En groeien dat deed je, enorm en dat er dan groeipijnen komen was eigenlijk niet uit te sluiten. Dus nog meer rust voor jou. Echt blij was je er niet mee maar je schikte je heel snel in je lot. En dan maar waterballet met een beer in de bench, Ach wat vlogen de spetters hier rond.
Je keek geregeld naar Kaatje waar je mee wilde spelen maar ventje dat mocht niet, dus maar een extra uurtje knuffelen op de bank, dat was zwaar genieten zowel voor jou als ons.
Tot je linker voor poot vreemd ging staan ach komt wel goed dachten we.
Uiteindelijk niet en je werd geopereerd, na een dag of 2 zagen we al dat ’t niet geworden was wat we hoopten.
Dus stond je op de rol voor een grotere operatie. Eigenlijk vandaag.
Maar gisteren had jij je grenzen eigenlijk al bereikt, je had zo veel pijn kreeg koorts. Thuis blijven was geen optie meer.
Bram en ik brachten je weg, Je werd liefdevol opgevangen en kreeg meteen goede pijn stilling en medicatie. Vandaag zouden we verder kijken……………………
Ventje voor jou was er geen verder meer, jou toekomst zou alleen nog maar uit operaties bestaan en dan nog geen zekerheid op een fijn hondeleven.
We hebben je dan ook met heel veel verdriet en pijn vandaag laten gaan, geen toekomst en geen Willem meer. Nooit meer jou een kus van jou en nog niet eens jou eerste verjaardag.
Nooit meer onze Willem……………………………
Bedankt ventje dat je bent geweest wie je was een geweldig puppekind, met een perfect karakter. En eigenlijk ook een perfect lijf op die ene poot na dan.
Dag kleine grote vent, weet dat je plekje in ons hart voor altijd zal zijn.
" Aura"
Ala Memoria di Philippo's Aura
02-03-2001 - 11-05-2009
 | |  | |  |
Met pups | | Luieren op de bank | | Ook dit ligt heerlijk |
Aura is op 11-05-2009 ingeslapen.
Afgelopen donderdag ineens was 't mis, buikpijn en overgeven, vrijdag diaree, de zaterdag bij de dierenarts van alles aan medicatie gekregen, maar ik zag haar niet opknappen.
Op zondag in Belgie foto's laten maken, er zat iets in haar maag, in eerste instantie leek dat op botten, maar dat zou ook een tumor kunnen wezen. Alleen een operatie zou hierin zekerheid kunnen geven. Tevens werd ook op de foto's weer duidelijk hoever haar spondylose gevorderd was.
Wij hebben er voor gekozen om haar niet te laten opereren.
Dit stukje schreef ik voor haar:
Ooit op kerstavond kwam je bij ons binnen, zusje van Truus om even hier op verhaal te komen omdat je thuis in de roedel niet lekker draaide. Je was 9 maanden.
Dat even werd gewoon blijven. Je paste gewoon hier.
En wat waren dat toch eigenlijk een boel jaren, om een boel indrukken en herinneringen achter te laten. Ze staan er een voor een.
Geboorte van puppemans achter in de auto. Je had hem voor iedereen verborgen gehouden.
Alle wandelingen waar bij jij zo het voortouw nam. En zo heel intens van genoot.
Die oortjes die zo’n speciale stand kregen bij ‘t krakende geluid van een zakje.
Als die gekke cockers in de keuken iets lekkers kregen bleef jij gewoon liggen en wist dat de bediening het bij jou kwam brengen. Pure service, dat verwachte je gewoon.
Je zelfbediening van 18 verse kroketten van ’t aanrecht, en de verschillende broden die daar lagen te ontdooien. Ik leerde het nooit.
Het aanzwengelen van alle honden waar jij mee samen woonde, er volgde altijd een loei concert, als ik s’nachts thuis kwam durfde ik mijn auto niet op de oprit te zetten.
De band die je met Truus had en hoe jij ineens “uit de verf kwam” toen Truus wegviel.
Hoe jij die massages van kater Kees onderging. Hij was gek op jou.
Je plooibaarheid om toch maar op een zo’n klein mogelijk stukje bank te kunnen liggen.
Zo gewoon als lid van ons gezin.
O meisje, wat kan deze lijst lang worden, en wat waren dat prima jaren. Jij die overal de rust zelf was. Alle verschuivingen in ons honden bestand maakte jij mee.
Verhuisde jij voor een tijdje naar Belgie om daar je kroost te krijgen en groot te brengen was dat jou ook goed. Maar stond als de tijd daar was ook weer te popelen om weer mee terug te gaan. En zoals je bij je laatste nest zo duidelijk aangaf je mij in je nabijheid te willen hebben.
Meisje dat was wederzijds hoor, jij heb hier bij ons een onuitwisbare indruk achtergelaten.
Vandaag laten we je los, wij vinden dat voor jou de levenskoek op mag zijn en je niet meer verder hoeft.
Bedankt doppendoosje, voor zoveel.
Als de tijd daar is krijg je samen met Kaatje je vrijheid weer terug, en zullen we je samen met de puppen uitstrooien, daar waar ook Willem en Truus liggen.
Een tijd voor een eind is nooit de juiste, maar wij respecteren wel deze tijd.
Dag grote griet, we houden van je…………………………
terug naar bo
" Binquie"
13-10-2004 - 11-05-2012
Alhoewel Binquie niet hier woonde, vind ik dat hij volledig 't recht heeft om hier op deze pagina vermeld te worden.
Deze plek heeft hij meer dan verdiend.
Weet je ventje we hikten er al zo heel lang tegen aan, eigenlijk leefde jij al jaren en jaren in reserve tijd.
Maar keer op keer liet je ons weer verteld staan van jou vechtlust. Je leverde wel stukjes in maar ach knul, voor jou bleef de wereld een speelbak van balletjes en piepbeestjes.
Zolang je bij jou vrouwtje kon zijn.
Jou vrouwtje kwam terecht in een huishouden waar de katten op het aanrecht zaten te eten en de honden prinsheerlijk op de bank lagen.
Het kon dus niet missen dat ze uiteindelijk ook zo graag een eigen hondje wilde, je zusje Pien ging als pupje mee om ervoor te zorgen dat ze eindelijk de toestemming hiervoor kreeg.
En jij kwam, dus bij haar en haar familie wonen. Zelden iemand zo trots gezien als haar, met je grote hoeveelheid tan op je bekkie, was je ook om te zoenen.
Je leerde hun al heel snel dat pupjes heel ondeugend kunnen zijn en dat b.v. de kerstverlichting niet veilig meer was op de grond.
En verhuisde ieder weekend samen met je vrouwtje naar dat huis waar je oudere zusje ook woonde, en de katten op het aanrecht aten.
En leerde om een echte grote hond te worden. Met balletjes en piepbeestjes.
De eerste problemen kondigden zich al aan en een reeks van onderzoeken volgde, de uitslagen daarvan waren niet echt rooskleurig en we gingen er van uit dat je toch echt niet zo oud zou worden.
Maar jij knul, tippelde gewoon door. Met je balletjes en je piepbeestjes.
Je kreeg een vriendje bij, Bas en ging samen met je vrouwtje en haar vriend samen wonen, op eigen pootjes.
Jou eigen pootje ging vervelen en je werd geopereerd, dat gebeurde wel vaker en had geen gevolgen hoeven hebben, maar bij jou liep ’t allemaal net weer iets anders.
Dus weer een operatie om de afgestoten knieband te verwijderen.
En weer realiseerden we ons dat jou tijd eigenlijk, extra was.
Maar met je balletjes en je piepbeestjes, huppelde jij vrolijk weer door.
Niets ging aan jou deur voorbij ook de epilepsie kwam erbij.
Na een aanval was ’t eventjes opknappen en dan waren er altijd weer de balletjes en de piepbeestjes voor jou, ’t leven bleef een feest.
Toen kwamen er veranderingen in jullie huisje, er werd van alles neergezet en je merkte het goed, er stond wat te gebeuren in jou roedeltje.
Ondertussen kreeg je je eerste hernia in je rug die er toch al zo belabberd uit zag.
En weer liep jij door, met je balletjes en je piepbeestjes en liet je een ieder verteld staan van jou wil om er toch bij te willen blijven.
Het nieuwe baasje kondigde zich aan, jij vond dat prima als je maar bij je vrouwtje kon blijven liggen en je plaatsje bij haar veilig was.
Met je balletjes en je piepbeestje.
En het nieuwe baasje kreeg ook piepbeestjes dat was geweldig, jij vond dat die ook voor jou waren.
En dan knul weer een hernia, en moet je weer inleveren van een leventje dat al zo beperkt was geworden.
Je balletjes en je piepbeestjes waren er nog wel maar werden minder belangrijk.
Je kon ook niet meer overal je vrouwtje achterna lopen, omdat je daar gewoon niet meer de mogelijkheid voor had.
Uiteindelijk zat je gevangen in een lijf wat gewoon op was.
Dan is er nog maar een stap te zetten, naar een gebeuren waarvan ik weet dat dat met de grootste liefde op de wereld gebeurd is.
Maar ventje, was zal jij hier gemist gaan worden, met je balletjes en je piepbeestjes.
Dag kleine kanjer,
bedankt voor toch nog zoveel jaren,
met je balletjes en je piepbeestjes.
princess pientje of amies home
"Pien"
01-09-2003 - 10-02-2015
Zo sta je op je stamboom. En zo gedroeg je je ook, een prinsesje en een heerlijke bitch.
.
Samen met Teun jou wezen uitkiezen, tenslotte moest hij met jou leven. En als een echt klef stelletje leefden jullie samen. Zelfs na de castratie van Teun ook met safe-sex. Als ik het op mijn knieeen bij jullie zitten zat was kreeg Teun een rompertje aan.
Heel speciaal was je en dat wist je aan iedereen duidelijk te maken.
 | |  |
Eerst tongelen........
| | en nadien je stralende glimlach.
|
Maar de rest wist wel precies wat ze aan jou hadden. En handelden daar ook naar. En wat kon je genieten met zwemmen en in de bossen.
Toen je nog je lange vacht had kwam je geregeld naar huis als takketeef en had ik weer uren werk om je weer toonbaar te krijgen, maar lol had je gehad. Na een aantal jaren kreeg ik in de gaten dat een korte ami veel meer plezier heeft.
Met de andere meiden hier echter een bal aan rennen, super. En daarbij zo'n heel hoog en schel blafje,
jakkie dat deed zeer aan m'n oren.
Het puppegrut hier hoog en droog vanaf een stoel bekijken, voor jou hoefde dat niet zo allemaal, jakkes puppen.
En net als we denken dat je hier nog veel langer mee zal draaien, en je maatje Teun eigenlijk meer in de schijnwerpers staat omdat hij echt oud aan het worden is. Valt jou kaartenhuisje ineen.
En in 24 uur tijd weten we dat dit niet meer verder kan gaan. Jou koek is op. Acuut leverfalen, dan sta je machteloos.
We hebben je laten gaan en ondanks of misschien wel juist omdat je je zo simpel overal inpaste en alles hier in huis gewoon meemaakte en accepteerde. Zullen we je zo ontzettend gaan missen.
Eigenlijk nu al.
Dag meisje, Pino, Zwarte doos. Bedankt.
Royal Teun Of Amies Home
"Teun"
29-04-2003 - 30-11-2016
Teun, mijn blondje en grootste vriendje.
Vandaag is het er dan toch van gekomen. Ik heb je laten gaan.
Heb er zolang tegen aan zitten hikken, maar eerlijk is eerlijk ik kon er niet meer omheen.
Knul er is gewoon meer op deze aardkloot dan liggen in een stoel en slapen.
Je ziet al jaren niks meer en je gehoor is ook al langer tijd eigenlijk heel weinig. Maar nu gaat dan ook je neus minder werken en zit je opgesloten in je lijfje. Dat is geen leven voor mijn vriendje.
Ik weet nog zo goed dat je hier binnen kwam als troostpup, na het overlijden van Sproetje. Een pup met een missie.
Midden tussen de iersewolfshonden kwam je terecht. En wat een ego ontwikkelde jij
tussen de poten van de ieren tegenover de andere honden.
Al vlot mocht je mee om een vriendin uit te zoeken Pien . Wat een heerlijk klef stelletje waren jullie
We maakten samen zo veel mee, knul na zoveel jaren kan ik hier morgen nog wel zitten om voor jou iets te schrijven.
Er is eigenlijk zoveel te vertellen. Maar denk niet dat dat nodig is, jij veroverde zondermeer niet alleen mijn hart maar nog vele anderen. Die blonde Adonis en Teuntje-beuntje was een icoon. Opa Teun.
Weet je nog de vele wandelingen die we maakten met andere honden. Water, blubber, modder en vieze troep, dat was waar jij naar op zoek was.
En zelfs toen je ogen je niet meer van dienst waren en je oren ook steeds minder gingen werken en je neus het alleen moest doen, vond jij het water en de blubber en genoot zichbaar als je je modder toilet kon voltooien.
Met zoveel herinneringen en gekregen liefde van jou liet ik je gaan.
Als je strakjes weer thuis bent krijg je samen met Pien de vrijheid weer terug. Ze heeft op jou staan wachten. Ik weet zeker dat we een mooi plekje voor jullie vinden.
Voor nu knul, je missie is meer dan volbracht.
Dikke dikke knuf op je blonde hoofd.
Bedankt ventje.
terug naar boven
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
