"Binquie"
13-10-2004 †11-05-2012
Alhoewel Binquie niet hier woonde, vind ik dat hij volledig 't recht heeft om hier op deze pagina vermeld te worden.
Deze plek heeft hij meer dan verdiend.
Weet je ventje we hikten er al zo heel lang tegen aan, eigenlijk leefde jij al jaren en jaren in reserve tijd. Maar keer op keer liet je ons weer verteld staan van jou vechtlust. Je leverde wel stukjes in maar ach knul, voor jou bleef de wereld een speelbak van balletjes en piepbeestjes. Zolang je bij jou vrouwtje kon zijn.
Jou vrouwtje kwam terecht in een huishouden waar de katten op het aanrecht zaten te eten en de honden prinsheerlijk op de bank lagen. Het kon dus niet missen dat ze uiteindelijk ook zo graag een eigen hondje wilde, je zusje Pien ging als pupje mee om ervoor te zorgen dat ze eindelijk de toestemming hiervoor kreeg.
En jij kwam, dus bij haar en haar familie wonen. Zelden iemand zo trots gezien als haar, met je grote hoeveelheid tan op je bekkie, was je ook om te zoenen. Je leerde hun al heel snel dat pupjes heel ondeugend kunnen zijn en dat b.v. de kerstverlichting niet veilig meer was op de grond. En verhuisde ieder weekend samen met je vrouwtje naar dat huis waar je oudere zusje ook woonde, en de katten op het aanrecht aten. En leerde om een echte grote hond te worden. Met balletjes en piepbeestjes.
De eerste problemen kondigden zich al aan en een reeks van onderzoeken volgde, de uitslagen daarvan waren niet echt rooskleurig en we gingen er van uit dat je toch echt niet zo oud zou worden. Maar jij knul, tippelde gewoon door. Met je balletjes en je piepbeestjes.
Je kreeg een vriendje bij, Bas en ging samen met je vrouwtje en haar vriend samen wonen, op eigen pootjes.
Jou eigen pootje ging vervelen en je werd geopereerd, dat gebeurde wel vaker en had geen gevolgen hoeven hebben, maar bij jou liep ’t allemaal net weer iets anders. Dus weer een operatie om de afgestoten knieband te verwijderen. En weer realiseerden we ons dat jou tijd eigenlijk, extra was. Maar met je balletjes en je piepbeestjes, huppelde jij vrolijk weer door.
Niets ging aan jou deur voorbij ook de epilepsie kwam erbij. Na een aanval was ’t eventjes opknappen en dan waren er altijd weer de balletjes en de piepbeestjes voor jou, ’t leven bleef een feest.
Toen kwamen er veranderingen in jullie huisje, er werd van alles neergezet en je merkte het goed, er stond wat te gebeuren in jou roedeltje. Ondertussen kreeg je je eerste hernia in je rug die er toch al zo belabberd uit zag. En weer liep jij door, met je balletjes en je piepbeestjes en liet je een ieder verteld staan van jou wil om er toch bij te willen blijven.
Het nieuwe baasje kondigde zich aan, jij vond dat prima als je maar bij je vrouwtje kon blijven liggen en je plaatsje bij haar veilig was. Met je balletjes en je piepbeestje. En het nieuwe baasje kreeg ook piepbeestjes dat was geweldig, jij vond dat die ook voor jou waren.
En dan knul weer een hernia, en moet je weer inleveren van een leventje dat al zo beperkt was geworden. Je balletjes en je piepbeestjes waren er nog wel maar werden minder belangrijk. Je kon ook niet meer overal je vrouwtje achterna lopen, omdat je daar gewoon niet meer de mogelijkheid voor had. Uiteindelijk zat je gevangen in een lijf wat gewoon op was. Dan is er nog maar een stap te zetten, naar een gebeuren waarvan ik weet dat dat met de grootste liefde op de wereld gebeurd is.
Maar ventje, was zal jij hier gemist gaan worden, met je balletjes en je piepbeestjes.
Dag kleine kanjer,
bedankt voor toch nog zoveel jaren, met je balletjes en je piepbeestjes.